Fragment uit artikel Eendracht/ Telstar:

Natuurlijk is ook de familie Kohsti aanwezig in de personen van pa Abdullatif (51) en zijn zoon Osman (22). Abdullatif en zijn vrouw Golalay (dat betekent bloem) zijn eind jaren negentig vanwege de aanhoudende oorlog in Afghanistan naar Nederland gevlucht om hier een veilig nieuw bestaan op te bouwen. Dat was achteraf een goede keuze. Het is nog steeds oorlog, chaos en anarchie in Afghanistan dat in de jaren zestig een vredig naar het westen neigend land was.

Het echtpaar kwam destijds met drie kinderen naar Nederland: Sulaiman (27), Roman (26), Osman (22). Zolei (17) is het enige meisje en ook het enige kind dat nadien in Nederland is geboren. Naar goed Afghaans gebruik gaat de hele familie straks in het nieuwe huis wonen.  Dat doen ze nu ook al, in de Hendrik Casimirstraat in Delft, maar dat huis is eigenlijk te klein voor zo veel mensen. Osman zegt dat iedereen binnen de familie uitkijkt naar het moment dat straks het huis in Ackerswoude klaar is. De meeste kinderen hebben intussen een partner en ook de eerste kleinkinderen hebben zich gemeld. Voordat Ackerswoude in 2016 in beeld kwam, heeft de familie her en der gekeken naar de mogelijkheden van een vrijstaand huis op een vrije kavel.

Ze kijken uit naar het moment dat ze de woning kunnen betrekken en ze nodigen ons nu al uit om straks een kopje Afghaanse thee te drinken iets lekkers uit de Afghaanse keuken. Osman zegt tot slot dat hij en zijn familieleden het heel bijzonder vinden dat de Nederlanders zo op zichzelf zijn en dat ze er doorgaans niet aan moeten denken om met z’n allen bij elkaar te wonen.

“Wij vinden het de gewoonste zaak van de wereld en wij kunnen ons niet voorstellen dat we onze ouders als ze oud worden en zorg nodig hebben naar een verpleeghuis zouden laten verhuizen. Maar ja, zo heeft ieder volk en iedere cultuur zijn eigen gewoontes.”